Aan de zuidkant van Rome, waar rond het jaar 50 na Chr. de rand van de bebouwde kom van de stad lag, kun je nog steeds het beginpunt vinden van de Via Appia. Dit is een lange en bijzonder oude weg, aangelegd vlak voor het jaar 300 v. Chr. op initiatief van Appius Claudius Caecus. De weg liep helemaal door tot de stad Brindisi, bijna in de ‘hak’ van Italië. Daar kon je dan de veerboot nemen naar Griekenland.
Nu is die weg aan de rand van Rome geasfalteerd, maar als je een kilometer of twee verder naar het zuiden loopt, vind je nog het plaveisel zoals het 2300 jaar geleden aangelegd is.

Aan de rand van het Rome van toen vond ooit een bijzondere ontmoeting plaats, die de naam quo vadis (waar ga je naar toe) gekregen heeft.
Het verhaal gaat dat de apostel Petrus, helemaal wanhopig en gedesillusioneerd, besloten had weg te gaan uit Rome. Hij was daar, samen met Paulus, ooit gekomen om in het centrum van het Romeinse Rijk het christendom te brengen. En samen hadden ze een bloeiende gemeente opgebouwd. Maar toen werd Nero keizer. Gaandeweg zijn keizerschap werd hij steeds achterdochtiger en gaf hij bevel om die nieuwlichters, die christenen te vervolgen. Petrus zag hoe zijn geloofsgenoten gevangen genomen, gemarteld en gedood werden. Moedeloos en angstig verliet hij de stad om terug te gaan naar Jeruzalem.

En precies bij de stadsgrens zag hij iemand op zich afkomen. Hij herkende Jezus in Hem.
‘Quo vadis’ (waar ga je naar toe), vroeg Petrus aan Hem. Het antwoord was: ‘Naar Rome, om opnieuw gekruisigd te worden’.
Petrus begreep het onmiddellijk wat Jezus met die woorden bedoelde. Hij draaide zich om en ging terug de stad in. Niet veel later werd hij gearresteerd en vervolgens gekruisigd. Op zijn verzoek ondersteboven: hij vond zich niet waardig om gekruisigd te worden zoals Jezus.

Op die plek bij de Via Appia staat nu een klein kerkje met de mooie naam Santa Maria in Palmis. Als je naar binnen loopt struikel je bijna over een metalen hekwerkje, een soort klein kooitje, dat een eindje boven de vloer uitsteekt. Eronder is een marmeren steen zichtbaar met de afdruk van twee voeten. Op deze steen zou Jezus gestaan hebben toen hij Petrus ontmoette. Het marmer is onder de lieve voeten van de Heer zacht geworden en daardoor is die afdruk ontstaan.
De marmerplaat is uiteraard gevonden en bewaard. Al in de 9^e eeuw is er een kapel omheen gebouwd. Het kerkje dat er nu staat is uit de 17^e eeuw.

Natuurlijk is deze legende uit de duim gezogen. De voeten in het marmer zouden in schoenen passen van ca. maat 45: veel te groot voor mensen uit die tijd. De plaat is geschonken aan het tempeltje van de god Rediculus (van de behouden terugkeer) door een reiziger uit de 2^e of 3^e eeuw omdat hij heelhuids van een lange reis was thuisgekomen.

Maar toch, als je daar staat in dat kleine kerkje en de afdruk van die voeten ziet, dan kan het maar zo gebeuren dat je, net als Petrus indertijd, Jezus ziet aankomen. Mensenfantasie speelt zich af in het niet tastbare, in het geestelijke dat in elk mens zit. Juist dat laat een mens meer gewaarworden dan de ogen kunnen zien.

John Biermans